PAMUCCO’NUN SORUMLULUK FELSEFESİ
Attığımız her adımın bir sorumluluğu var bu hayatta. Yaptığımız işler önce kendimizi sonra aile ve çevreyi etkiler. Daha sonra tüm insanlığa olumlu ya da olumsuz bir şekilde tesir eder. Ufak bir amelle bile toplumun ihya ve ıslahına katkıda bulunmak da bizim elimizde oluverir, ifsatta ya da gaflette bulunup yıkıcı olmak da. Böylelikle her birimizin hareketi, hepimizi etkilemiş olur.
İnsanlık aynı yeryüzü ve semayı paylaştığına göre toplum içinde yaşamak -doğal olarak- her insana sorumluluklar yükler. Sorumluluk kavramını da iyi anlamak gerekir. Dünyadaki varoluş gayemizden başlayarak buna birçok örnek verilebilir. Sorumluluk sahibi bir insan öncelikle kendi hayatına sahip çıkar. Ona göre yer, içer, yaşar. Hesaplı tüketir ve severek üretir.
Örneğin; eğer anne baba olmaya karar veriyorsak, getirdiği sorumlulukları da kabul ediyor olmamız gerekir. Çocuklarımıza terbiye vermenin bir eğlence olmadığını ve ciddi bir çaba gerektirdiğini bilmeliyiz. Çocuklarımızın bir süs eşyası olmadığının farkında olmalıyız. Onları büyük görmezsek, büyük işler yapamazlar. Daha küçükken onların bir birey olduğunu ve sorumlulukları olduğunu öğretmeliyiz.
Örneğin sorumluluk sahibi bir insan yere çöp atamaz. Çünkü böyle bir hareketi maneviyatı ve vicdanı kaldıramamalı. Akabinde o çöpün tüm canlıları rahatsız edeceğini ve doğanın o çöpü katlaya katlaya insanlığa iade edeceğini bilmeli. Aslında fıtratı bozmamakla, ona müdahale etmemekle bu tip insani hissiyatlar çocuklarımızın karakterine kendiliğinden oturacaktır. Yetişkinler kötü örnek olmadığı müddetçe, çocuğun fıtrat üzere doğru hareket etme olasılığı yüksek olacaktır.
İnsanların sorumluluk alıp almama gibi bir tercihi yoktur. Bu sebeple bireylerin ayrı bir dünya olma çabası ve ‘banane’liği boştur. Hatta zarardır. Ve bu zarar kendisine muhakkak döner.
Hadi el ele verelim! Hatasız değiliz biliyoruz. Her şeyi başaramayız evet. Ama iyileşebilir ve iyileştirebiliriz.
-Kendi acziyetimizi hatırda tutarak, canlılara karşı daha duyarlı ve merhametli olabiliriz.
-Nesil yetiştirmeye daha ciddi bakabilir ve çaba harcayabiliriz.
-Çok daha üretken olabilir, zamanımızı bizim için faydalı olan işlere harcayabiliriz.
-Temiz beslenebiliriz. Temel gıdalarımızı evde yapabilir ve katkı maddelerini tüketmeyebiliriz.
-Kimyasalları ve sentetik olanları kullanmayabiliriz. Zira bunlar bedene zarar verir ve toprağı kirletir.
-Yeniliklere karşı daha sorgulayıcı olabiliriz. Zahmetin rahmet olabileceğini hatırda tutabiliriz.
-Sıfır atık yolunda ciddi adımlar atabiliriz. İsraf ederek nimetlere karşı şükrümüzü köreltmemeliyiz.
-Çöpümüzü azaltıp hatta yok edip sağlığımıza ve doğamıza sahip çıkabiliriz.
-Zahmetle barışabilir, rahmetine inanabilir ve bu tutumu neslimize aktarabiliriz.
-Allah’ın sonsuz nimetlerine karşı şükrümüzü çoğaltabiliriz.
Vel hâsılı kelam; Dünya hayatı (imtihanı) ciddi iş vesselam!
